Afgelopen Zondag was ik jarig. 26 jaar oud alweer. Hoewel de visite normaal gesproken al vanaf het begin van de middag welkom is kozen we er deze keer voor om het wat meer tegen het einde van de middag te vieren. Ik wilde namelijk nog even hardlopen...
Ik had - net zoals de week ervoor - 15 kilometer gepland (waarin ik uit eindelijk 16 kilometer liep) maar al gauw besloot ik dat ik er 17 kilometer van ging maken. Om voor mezelf een stok achter de deur te hebben postte ik het op instagram. Ik kon nu écht niet meer terug. Waar was ik aan begonnen?
Na mijn post op instagram liet ik ook meteen weten in mijn insta story's dat ik eigenlijk niet zo goed durfde. Ik was bloed nerveus! Toch wilde ik de uitdaging aan gaan en ik besloot mijn loopje onderweg te delen in de vorm van 'vlogs' op instagram.
Ik ontbeet, dronk 2 kopjes koffie, pakte mijn spullen, ging drie keer naar het toilet, trok mijn schoenen aan, ging nog een keer of twee naar de wc en was daarna echt klaar voor mijn duurloop. Ik had een rugzakje mee met 330 ml water, een banaan & een power gel: Cola flavor. Dat laatste ging ik voor het eerst proberen dus nog een keertje extra zenuwachtig.. Zou ik de man met de hamer tegenkomen?
Ik had een mooi rondje uit gestippeld voor mezelf. Ik zou de achterdeur uit gaan en over het strand van Luna (het plaatselijke ''strandje'' van Heerhugowaard) lopen. Daar zou ik een fietstunneltje onder door gaan, langs de weg over het fietspad richting Alkmaar lopen en dan daar weer een tunneltje onderdoor richting Stompetoren. Daarna zou het één lange weg recht uit zijn & na een kilometer of wat ergens tussen de weilanden naar links gaan en uitkomen in Oterleek. Zo had ik het vorige week op de fiets gefietst en zo was ik er dus ook dagen 100% van overtuigd dat ik daadwerkelijk uitkwam in Oterleek. Een inimini dorpje (wat je niet eens een dorpje meer kan noemen) wat zo praktisch achter ons huis lag.
Ik ging op pad. Poste al bij de eerste twee kilometer een filmpje van het strand van Luna en liep ondertussen rustig aan op een heerlijk hartslag. Een perfect tempo wat ik makkelijk 15 kilometer (want verder had ik nog nooit gelopen) vol kon houden. Onderweg naar Alkmaar merkte ik al dat het een stuk warmer was. Ik was best vroeg op pad gegaan voor iemand die de dag ervoor uit de nachtdienst was gekomen en maar 3.5 uur had geslapen. 11 uur om precies te zijn. Ik kreeg al dorst maar wist dat ik voor 17 kilometer beter het water kon ''sparen'' voor rond de 7 kilometer of verder.
Tot 9 kilometer liep ik heerlijk, daarna werd het tijd om wat te drinken. Ik liep constant vol in de zon, dus aanvullen kon geen kwaad. Ik deelde weer een stukje op instagram & besloot op het moment dat ik weer verder ging lopen dat ik het zekere voor het onzekere moest nemen en alvast het gelletje tot me zou nemen. Wat was ik daar achteraf blij mee zeg! Tot het moment daar kwam was ik er 100% van overtuigd dat ik met mijn route in Oterleek zou uitkomen. Ik liep de 12 kilometer voorbij, zonder enig probleem. Ik was Stompetoren al voorbij en al gauw mocht ik linksaf slaan. Ik stak de weg over, sloeg links af en toen ik de 14 kilometer aantikte werd ik wel een beetje nerveus. Dit was het moment waar ik de vorige keer de man met de hamer tegenkwam en met pijn en moeite nog 2 kilometer naar huis had gemaakt. Hoewel ik best nog wel kon besloot ik toch even een stukje te wandelen, wat water te drinken en weer even een foto-tje en filmpje te posten op mijn insta story's. Ik ging weer rustig verder.
Ik tikte de 15 kilometer aan en zag de brug al waarvan ik dacht dat dat het bijna het einde zou zijn. Ik schatte in dat het nog zo'n 2 kilometer was en dat ik daarna misschien hooguit nog een kilometer naar huis had moeten lopen. Ik was blij! Alles ging nog steeds goed en het zag er naar uit dat ik zonder de man met de hamer tegen te komen 17 kilometer zou gaan lopen. Tot op heden ging het lampje nog steeds niet branden. Zelfs toen ik 300 meter van de brug stond brandde mijn lampje nog steeds niet. Pas nadat ik de 17 kilometer aantikte, de weg overstak en óp de brug stond bedacht ik me dat ik een afslag te ver was doorgelopen. Ik stond niet in Oterleek... Ik stond in Ursem! ( ben je niet bekend in deze omgeving? Google even ;-) ) Toen het tot me doordrong dat ik nog niet thuis was overwoog ik meteen twee opties. 1) Ik kon manlief opbellen om mij op te halen ( ik had namelijk geen idee hoeveel kilometer het nog naar huis zou zijn maar ik schatte op een kilometer of 4) 2) ik voelde me nog prima, had nog een banaan in mijn tas zitten & kon het op zijn minst proberen zover mogelijk te lopen.
Ik koos voor optie 2. Al lopend at ik mijn banaan op, dronk het laatste beetje water en liep op mijn gemakkie verder.
Elke kilometer die ik meer liep maakte ik van binnen een vreugde dansje. Ik deed het toch maar ''even'' Elke stap die ik meer liep begon ik me af te vragen wanneer die man met de hamer zou komen en elke stap die ik dichter bij huis kwam begon ik me te realiseren dat ik misschien wel 21.1 kilometer ging lopen. Ik hoopte het, maar verwachte het niet. Zo zou de teleurstelling minder groot zijn.
Uit eindelijk liep ik Heerhugowaard weer binnen & wist dat ik bijna thuis was. De teller op 19,5 kilometer. Dit ging het worden dacht ik bij mezelf. Het is nu of nooit. Of ik om moet lopen of niet. Nog 5 extra blokjes om het huis of niet. Die 21.1 kilometer zou ik gaan halen. Vandaag ging het gewoon gebeuren. Ik liep door... 20.1 kilometer... 20.4 kilometer 20.7 kilometer... Ik kreeg het zwaar. Ik was moe. Mijn benen begonnen te zeuren. Ik pakte mijn telefoon opende mijn insta story's en al lopend postte ik een filmpje met de laatste 500 meter. En daar stond het dan. Vlak op de laatste brug, precies achter mijn huis, op mijn horloge... 21.2(!) kilometer. Ik had het gedaan. Ik stopte mijn horloge keek op de tijd en zag dat ik een prima tijd van 2 uur 9 minuten en 53 seconde had gelopen. Ik was zo trots als een pauw maar echt binnen kwam het nog niet. Ik moest nog 800 meter naar huis en die wandelde ik. Ik had de puf niet meer om hard te lopen. Pas toen ik thuis voor de deur stond, aanbelde en manlief vertelde dat ik een halve marathon had gelopen begon het te dagen.. IK HAD EEN HALVE MARATHON GELOPEN! Ik Zoey, die tot 2 jaar geleden nog geen tien kilometer in een uur kon lopen had nu het dubbele aan afstand gelopen en met nog vijf maanden tot de halve van Amsterdam wist ik direct dat mijn doel om de halve marathon binnen 2 uur lopen nog best wel eens kon gaan lukken.
Met een runners high van hier tot de maan heb ik de rest van de dag genoten van mijn verjaardag, alle bloemen, cadeau's en felicitatie's en visites. Die avond had ik wel ontzettend beroerd geslapen. Ik kreeg ontzettend veel pijn in mijn benen waardoor ik mij geen houding in bed wist te geven en om half 6 gedoucht en wel al naast mijn bed stond, maar het was het waard! Het was het zoo waard!
Inmiddels is één ding nu zeker. Hoewel ik er eerst nog heel erg aan twijfelde, stiekem mijzelf verklaar voor gek, denk ik er toch aan om binnen nu en twee jaar een marathon te gaan lopen. Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan -Pippi langkous