Race verslag: Dam tot Dam loop 2018

08:00 uur
De wekker ging. Het was laat geworden de avond ervoor. Niet echt bevorderlijk voor je race dag maar ja hoe vaak krijg je nou de kans om het 100 jarige bestaan van tatasteel te vieren toch? Dan ga je dus. Gelukkig was er zat te eten & zorgde manlief zijn collega's er wel voor dat ik voldoende at want 'je moet voldoende koolhydraten eten he' Ik heb me kapot gelachen!🤣
Uit eindelijk waren we om 01 uur s'nachts thuis en lag ik vrijwel direct te slapen dus redelijk uit gerust kwam ik mijn bed uit. alhoewel ik ook wel denk dat het door de zenuwen kwam dat ik zo klaar wakker m'n bed uit stapte.
Ik ontbeet met een bagel van de bagels and beans & 2 sneetjes brood van Schär met heel veel appelstroop en 2 koppen koffie, vitamine pillen en 2 grote glazen water. Om 09:30 uur zaten we in de trein naar Amsterdam.

10:20 uur
Hoewel we echt op tijd op het station van Amsterdam stonden wist ik het toch nog te presteren om 4 minuten voor de start in mijn startvak te staan. De reden? Het toilet. Ik moet áltijd vlak voor een race en een half uur van te voren is eigenlijk nog te laat. Voor zo'n race zijn alle toiletten natuurlijk druk begaanbaar dus al met al duurde het even.

De start
Om 11 uur was mijn start. Het regende al behoorlijk en was zo dankbaar met de tip van een instagram volger om een wegwerp poncho vooraf te halen, want nu bleef ik redelijk droog.
Ik denk dat ik van de zenuwen het startschot niet heb gehoord want voor ik het wist liepen we langzaamaan naar voren en liep ik zo de startlijn over. Het ging nu echt gebeuren. 16,1 km naar Zaandam. Een aantal weken geleden zou ik deze afstand ''lachend'' hebben gelopen, maar met de huidige blessure en het slechte weer moest ik het nog maar zien.

De eerste kilometers gingen redelijk. Ondanks dat ik al aardig stijf en koud van de regen was bleef de pijn in mijn benen - op wat zeurende enkels na - uit. Voor we de tunnel in liepen zag ik manlief nog en mijn vader met zijn vriendin die dit leuke filmpje van mij maakte.

We liepen de tunnel in en naar beneden ging lekker soepel. Nog steeds blij dat ik mijn poncho om had. Omhoog was wel even een ander verhaal, vanaf daar werd het zeurende gevoel in de enkels meer aanwezig en begon stijfheid al op te treden. De strijd begon. Zou ik het gaan halen???
Zo liep ik eigenlijk de meeste kilometers. Op en aan met wel of geen pijn/zeurende gevoel in de benen. Mezelf dwingende niet op mijn horloge te kijken want ik wist dat als ik dat zou doen en mijn ''teleurstellende'' tijd zou zien ik meer pas zou gaan maken en de kans dat ik de boel van binnen stuk maakte nog groter zou zijn. Nee ik liep relaxed dit loopje uit. Met - nog steeds - een berg regen.

Ik heb er nooit bij stil gestaan dat het de hele weg van Amsterdam naar Zaandam zou gaan regenen. Mentaal was ik wel voorbereid op een beetje regen maar 16 kilometer lang met bakken uit de lucht? Daar had ik mij mentaal niet op voorbereid en maakte de weg wel extra lang.
Toch heb ik ontzettend genoten van alle bandjes, tentjes, slingers en supporters onderweg.(Vooral in Zaandam) Echt ontzettend gaaf dat mensen ondanks het slechte weer er toch stonden! En ze moedigde iedereen aan, ook al kwamen de meeste natuurlijk maar voor een aantal personen, Iedereen werd aangemoedigd. Zo leuk!

Bij kilometer 9 nam ik een gelletje van de body en fit shop, om uit te proberen. Op dat moment had ik hem voor mijn gevoel niet nodig maar ik weet inmiddels van mezelf dat ik te vaak door het gaatje ga en dan later de man met de hamer tegenkom. Het was - achteraf gezien - de meest verstandigste keuze die ik op dat moment had gemaakt.

Bij kilometer 14 kreeg ik het zwaar. De kou en de nattigheid begonnen nu veel van mijn lichaam te vragen en merkte dat ik het er steeds moeilijker mee kreeg. Ik had immers nog nooit zo'n lang stuk vol in de regen gelopen en hoewel ik nog steeds de poncho aan had was alles tot op het bot koud en nat maar pas aan het einde van de race had ik door hoe erg.

Bij kilometer 15 ging het lampje een soort van uit. Ik had energie voor nog zeker 10 kilometer maar mijn lichaam was gewoon op van de kou en regen. Ik kon niet meer. Die laatste kilometer, met name de laatste 300 m heb ik op pure wilskracht en tanden bijten uitgelopen. Inmiddels liep ik ook met pijn in de enkels. Eigenlijk viel de pijn wel mee maar door de kou en stijfheid voelde het veel erger aan dan het denk ik in werkelijkheid is geweest.

We kwamen het centrum binnen en daar stonden zoveel mensen te juichen en te klappen, in de regen. Ze stonden er! echt geweldig.
Ik liep de finish over en ik was er! Ik had het gedaan 16,1 kilometer in de regen. Ik had de finish gehaald. Het kwam niet helemaal binnen geloof ik. Paniek, vermoeidheid en een hele hoop andere emotie kwam in 1 klap binnen en ik probeerde dat allemaal binnen te houden tot ik manlief zou zien.
Als vast genageld aan de grond bleef ik staan, ik had even de kracht niet meer om een stap te zetten. Alles was koud en stijf. Mijn spieren hadden een flinke klap gehad de hele race lang.  Net toen ik een poging lopen wilde doen voelde ik 2 handen om me heen en hoorde ik: 'Gaat het met je?' 'Je hebt het gedaan meisje, je hebt de finish gehaald' Toen ik naast me keek zag ik een wat oudere dame, drijfnat van de regen, in een poncho. Ik vermoedde meteen een vrijwilliger want ik kon haar niet. Pas toen ik haar aankeek besefte ik dat ik op mijn benen stond te wankelen en dat zij de gene was die me overeind hield. Ik knikte met een flauw lachje van ja. Blijkbaar had ze door dat ik niet helemaal mezelf was want ze vertelde me hierna weer dat ik het ''even'' gedaan had en dat het niet erg was om even geëmotioneerd te zijn, & toen kwamen de tranen.

 Alles kwam er even uit. De paniek, de vermoeidheid, de blijdschap! Alles. Ik kon deze dame helemaal niet en zij stond daar in de plenzende regen mij bij te staan. Ik vond het zo ontzettend lief dat ik daar nog meer geëmotioneerd van raakte en uit eindelijk niets anders kon doen dan haar bedanken.
Ik bedankte haar voor alles, voor het vrijwilliger zijn, voor het mij bijstaan en voor het staan in de regen. Ze liep even met me mee en liet mij maar lekker ratelen. Bij de afgifte van de medaille liet ze me los, vroeg of ik het ging redden en zei me gedag. Wat een ontzettend lief mens! zo geweldig. Als ik er aan terug denk raak ik er nog door geëmotioneerd hoewel het misschien wat overdreven klinkt. Ik was er echt van door me stuk gebracht.

Na wat over en weer bellen vond ik manlief eindelijk en was ik 1,5 uur na het finishen thuis. Moe, koud, stijf, met blauwe lippen en gevoelloze vingers (ja echt!) Ik stapte onder de douche trok 2 lagen kleding aan en kroop even in bed met 2 dekens over me heen terwijl manlief een kopje thee voor ons zetten. Want hoewel ik in de regen had gelopen had hij een uur en veertig minuten in de regen gestaan wachten op mij.

Dag na de damloop
Nu een dag later voelen de benen & met name de enkels heel stijf. Ik probeerde vanmorgen een stukje voorzichtig te rennen om de tram in Amsterdam te halen maar dat deed ontzettend zeer. Ik hoop dat de pijn gauw over is maar ik vrees toch ik een beetje voor het ergste. Maar we houden hoop. We duimen dat het morgen allemaal beter gaat en dat het uit eindelijk mee valt. 

Hoe is de dam tot dam loop bij jouw gegaan? Heb je een mooie tijd gelopen? Ben jij ook zo nat geregend? Ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal!