Women on Wheels
Wielrennen. Dankzij mijn beste vriendin ben ik hiermee begonnen die er weer in aanraking mee kwam door haar man. Door haar fiets avonturen raakte ik zo enthousiast dat ik zonder het ook maar eens geprobeerd te hebben er ook een had gekocht. vrij impulsief natuurlijk maar ik wist vanaf het moment dat ik het wilde dat ik het ook leuk zou gaan vinden. Gek eigenlijk he? Dat je soms gewoon iets weet zonder het ooit gedaan te hebben... Het was liefde op het eerste gezicht! Heb je mijn racefiets wel eens gezien? Nee?
Dit is mijn steun en toeverlaat. Oke, na deze foto reed ik binnen 3 kilometer een lekke band, stond ik in de middle of no where ergens in het bos en werd ik uit eindelijk opgehaald met de auto, maar daarna nooit meer een lekke band en vele kilometers verder...
Laatst las ik de blog van Japke Janneke waarin zij vertelde over haar tweede passie naast hardlopen. Inderdaad wielrennen. Bij dit bericht zat een leuke win actie. Twee vrijkaarten voor het wielerevenement Women on Wheels. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit van dit evenement gehoord maar ik wist zeker dat dit een leuk evenement zou zijn om met mijn vriendin te gaan doen. Het enige wat ik hoefde te doen was te vertellen waarom ik graag de kaarten zou willen winnen.
Ik schreef het volgende:
Oh het lijkt mij hartstikke leuk om die kaartjes te winnen! Dankzij mijn beste vriendin begonnen met wielrennen en ik weet zeker dat zij dit evenement heel gaaf zou vinden. Helaas wonen we allebei aan een andere kant v/h land (zij het oosten en ik noord-holland) en dus zien we elkaar helaas niet zoveel als we zouden willen. Dit soort uitstapjes geeft ons altijd een extra excuus om naast onze afspraken met aanhang elke 2 maanden ook even een meiden dagje samen te plannen. :-D
Ik verstuurde mijn antwoord en dat was dat. Ik was het na een klein tijdje stiekem weer vergeten. Tot ik vorige week in eens een mailtje kreeg in mijn inbox.
Ik zat met manlief bij vrienden op de bank toen ik in eens een e-mail kreeg. Ik opende het mailtje en daarin stond dat ik (de gene die nooit wat wint) de vrijkaarten had gekregen! Ik was sprakeloos, heb eerst een kwartier naar mijn telefoon zitten staren voor ik begreep dat ik de kaarten had gekregen.
Door het dolle dat ik was stuurde ik mijn vriendin direct een berichtje met de leuke verassing. In ene begon het te dagen: 'Shit, 13 mei is moederdag'
Zelf had ik al op een andere dag een uitje staan met mijn eigen moeder maar ik wist natuurlijk niet hoe dit zou zijn voor mijn vriendin. Had ze al plannen? Gelukkig was het geen enkel probleem en konden we gezellig samen een dagje op pad.
Zondagochtend
Het evenement vond plaats in Assen. Dat was voor mij dus nog dik 2 uur autorijden. Ik stond s'ochtends vroeg op want de eerste clinic waarvoor wij ons hadden ingeschreven begon al om half 11. Op tijd weg dus.
Eerst een stukje hardlopen. Daarna koffie. (What's life without right?) Spullen pakken en inladen en gaan met die banaan. Ontbijten zou ik onderweg even doen.
Met skyradio op de achtergrond en de google maps die hier en daar een aanwijzing gaf reed ik op m'n gemak op de vroege zondag ochtend richting de Afsluitdijk. Halverwege de dijk maakte ik even een stopje voor een ontbijtje die ik mee had genomen en tourde vervolgens weer rustig door.
Het evenement
Door de stop op de Afsluitdijk was ik wat later. Net even rond 10 uur stond ik op de parkeerplaats van de bonte wever. M'n bestie was er al en samen lade we de spullen uit de auto, kleedde ik mij gauw om in fietskleding en liepen we samen met onze fietsen naar het evenement.
Ik verwachtte een groot evenement met veel workshops, clinics, tentjes waar je koffie/thee en/-of eten kon kopen en natuurlijk tentjes waar je allerlei wielerspullen kon kopen. De teleurstelling was dus in eerste instantie best wel groot toen ik zag dat het een afgezet stukje gras naast een atletiek/wieler baan was met 5 tentjes waarvan je bij ééntje een belachelijk duur kopje koffie in een kartonnen bekertje kon kopen voor €3,- euro en bij de andere pannenkoeken of een ijsje. De rest verkocht wel wat wielerkleding maar daar kon je dan helaas weer niet pinnen. Ik vond het best een domper.
Maar goed. Het mocht de pret niet dunken. We hadden immers weer een rede voor een gezellige (sportieve) meiden dag en toen ik eenmaal over mijn teleurstelling heen was kon ik ook weer gezellig doen ;-P
'start to race'
De eerste clinic begon en hoewel we ons op dat kleine veldje nog rot hebben gezocht waren we gelukkig nog op tijd om mee te kunnen doen.
De clinic had 2 begeleiders. De clinic was zoals de titel al aangeeft 'start to race' enige kennis van wielrennen was dus wel vereiste.. Ik dacht dat ik daarin wel redelijk mee zou komen maar toen al heel gauw een van de begeleiders alleen al bezig was om mij het schakelen en de termen daarvan bij te brengen was er 1 ding wat ik zeker wist: Het term wielrennen zoals iedereen het kent... Is NIET voor mij weggelegd! Ergens bij rondje 5 moest ik op een zwaarder blad gaan schakelen en hoewel ik echt mijn best deed klapte mijn ketting er helaas toch vanaf. Moest die arme vrouw mij ook nog uitleggen hoe ik mijn ketting er weer op kreeg. Ik kon wel janken! Ik schaamde me dood! Gelukkig leken ze het niet heel erg te vinden. We kregen allerlei oefeningen die je in een pelaton vaak voorbij ziet komen zoals tegen elkaar aan duwen en hoe je controle houdt over je fiets wanneer je tijdens het rijden bijvoorbeeld een bidon wilt oppakken. Best leerzaam en vooral heel erg melig. Zulke oefeningen gaan natuurlijk nooit in 1x goed en dat maakt dat je soms de grappigste dingen beleeft.
Al met al een leuke clinic en zeker veel van geleerd. Of ik het ook ga toepassen? Ik denk het niet. Ik hou het wel bij kilometers fietsen op een heerlijk licht gewicht fietsje :-)
Na de clinic hebben we even wat gedronken en hebben ik daarna gekeken hoe me bestie mee deed aan een wedstrijdje. Nogmaals: Dit soort dingen zijn niet aan mij besteed. Hoewel ik stiekem dodelijk jaloers was op mijn vriendin die wel mee durfde te doen ben ik achteraf blij dat ik de keuze had gemaakt toe te kijken.
De wedstrijd
Oke. Toch wil ik hier nog even over doorgaan. Want eigenlijk ben ik - naast dat ik dodelijk jaloers op haar 'durf' was- ook wel ontzettend trots. Het wedstrijdje werd gehouden buiten op een wielerbaan & het zou haar eerste wedstrijd worden. Dat was toch wel even spannend want wat als je een lekke band krijgt? Je rijd in een peloton! Wat doe je dan? je kunt er niet zomaar tussenuit want dat soort dingen gaan hard.
Ondanks alle vraagtekens deed ze het toch maar even wel! Ze kreeg een rugnummer, mocht aan de startlijn staan en voor ze goed en wel weg waren gereden begon het heel heel HEEL hard te regenen. Het kwam echt met bakken uit de lucht. Hoe lullig ook, ik besloot toch even binnen te gaan schuilen. Toen het eenmaal droog was ging ik gauw naar de baan om te kijken. En wat bleek... mevrouw had gewoon een hele ronde vooraan gereden in een pelaton! Helaas heb ik het niet kunnen zien :-( Maar wat ontzettend goed van haar zeg!
De hele meute ging hard. Echt ongelofelijk. En al die tijd reed zij er halverwege in. Ze deed het hartstikke goed. Vele rondes hadden ze gemaakt, toen kwam het belletje van de laatste ronde en maakte ze allen nog even een sprintje. Daarna nog even een rondje uit fietsen en toen ze eenmaal met haar fietsje aankwam was ik toch wel heel blij dat ik niet mee had gedaan.
Kanonnen wat was ze zwart van al het opspattende modder en water. Alles, maar dan ook echt alles was zwart. Ongelofelijk. Maar wat had ze een prestatie geleverd. Super trots dat ik haar mijn bestie mag noemen. En uiteraard moest daar natuurlijk wel even een foto van genomen worden..
De volgende clinic
Na het wedstrijdje dronken we nog even wat, wachtte we de uitslag af. (wie had er nou gewonnen?) en gingen we weer naar de volgende clinic. Deze clinic ging meer over bikefitting, wat het inhoudt en waarom je dat doet. Het was van de fietsenwinkel Bike Totaal uit en was dus meer een informatieve uitleg. (Wat bikefitting is kun je hier lezen)
Na deze uitleg hadden we eigenlijk wel zin om een terrasje te pakken en zo pakte we onze spullen en reden we met de fiets naar het centrum van Assen waar we samen nog even heerlijk hebben geluncht, bij gekletst & gelachen hebben.
Rond 4e trok de wind erg aan en kwam het slecht voorspelde weer er wel een beetje aan en besloten we ieder onze eigen weg weer naar huis te vervolgen. Moe maar voldaan van een hartstikke gezellige dag kwam ik rond half 7 s'avonds thuis. At ik een broodje, trok ik mijn pyjama aan en lag ik om 21:00 uur in bed te snurken.
