Race verslag: Alkmaar city run 2018

Eigenlijk gebeurd het maar zelden dat ik zo'n mentale strijd met mezelf heb moeten voeren. Des te waardevoller is de medaille die ik binnen heb gesleept. Vraag niet hoe! Het is echt van uit mijn tenen gekomen.

s'middags

Eigenlijk begon het al eerder deze week. Zondag liep ik per ongeluk mijn eerste halve marathon en  gisteren besloot ik dat een rondje hardlopen na wel geteld 1 dag rust wel weer kon. ( Ik kan heel slecht tegen rustdagen. Ik word er onrustig van) Dat rondje liep niet zo lekker uit. Na 1,7 km draaide ik om en liep ik weer terug, afgewisseld met heel veel wandelen. Ik was nog niet voldoende hersteld om 5 kilometer te lopen. Jammer maar helaas ik had het geprobeerd. Stiekem had ik het kunnen weten.. Ik stond die ochtend al doodmoe op ondanks een redelijk goede nachtrust. Die avond nog maar eens op tijd slapen.

Vanmorgen stond ik nog vermoeider als een dag eerder op & kan daar dan ook bloed chagrijnig van worden. 4 uur en 2 koppen koffie zorgde ervoor dat ik enigszins normaal mijn dag door kon komen. Eenmaal thuis besloot  ik nog maar even te gaan slapen. Ik moest immers nog 10 kilometer lopen s'avonds..

Ook slapen wilde niet echt lukken. Ik droomde raar maar was tegelijkertijd ook half wakker. Niet echt fijn dus. Ik begon me af te vragen hoe verstandig het was om deze run te gaan lopen.Toch wilde ik het proberen... Ik kon immers altijd nog tijdens de run uitstappen als het echt niet ging.

Na een mijn avond eten, een avondje laptoppen en een kopje koffie stapte ik op de fiets en vertrok naar Alkmaar.

De stad...

Het was bij aankomst ontzettend druk! maar de sfeer was zo ontzettend gezellig. Overal stonden supporters met bier, water voor de lopers of lekker te dansen met een muziekje. Het was echt feest het centrum. Ik zocht mijn startvak op en toen ik die eenmaal had gevonden ging ik nog even gauw naar de wc.

De start

Het startschot was blijkbaar gegeven want de meute kwam in beweging. Ik stond in startvak  oranje de 3e startende groep van de 6 of 7 geloof ik. maar het duurde bijna een kwartier voor ik de start ook echt voorbij gelopen was.

Uit eindelijk liep ik de start voorbij en eenmaal aan het lopen voelde ik de benen al zwaar worden, de strijd in mijn hoofd begon direct.  Waarom wilde ik dit ook al weer zo nodig?
Ik nam met direct voor dat het verstandig zou zijn om op trainingstempo te gaan lopen en niet voor een PR te gaan. De verzuring in mijn benen en enkels kwamen snel opzetten en tegen de tijd dat ik kilometer 2 had bereikt kon ik wel janken. Ik wilde stoppen. Ik wilde opgeven, naar huis gaan en mijn bed in, meer niet.

Ik besloot door te lopen. Het gebeurd vaker dat ik niet lekker start maar bij kilometer 3 of 4 het in ene wel gaat en ik dan alsnog ontzettend lekker loop. Wat dat is? Geen idee. Het is zoals het is.

Maar toen ik kilometer 3 en 4 voorbij was werd het toch wel zwaar. Was dit het? Ging dit écht de wedstrijd worden waarin ik het op ging geven? Ik was al op zoek naar een mooi plekje om te kunnen stoppen, om opgevangen te worden en naar huis te gaan & toch liep ik door. Tussen kilometer 4 en 5 werd de verzuring in mijn kuit steeds langer en erger dat ik een tintelend gevoel in mijn tenen kreeg. Het begon nogal dood aan te voelen. Precies bij kilometer 5 moest ik gaan wandelen. De tinteling trok weg en ook toen bedacht ik me weer... ik ga stoppen! Ik was er helemaal klaar mee. Hierna keek ik op mijn horloge. Welke belachelijk slome tijd zal ik gelopen hebben? ik was nog maar 30 minuten onderweg. dat vond ik vreemd want ik had het gevoel dat ik als schildpad over het parcours ging en tóch had ik die 5 kilometer in 30 minuten gelopen.

Ik kon toen 2 dingen doen. Of toegeven aan die mentale strijd & stoppen, naar huis gaan, mijn bed induiken en de volgende ochtend teleurgesteld wakker worden zonder medaille of.. ik kon de pas wat harder maken want tja, verzuring had ik toch wel dan maar een hoger tempo toch? zo gefocust raken dat ik de mentale strijd vergeet, hierdoor sneller bij de finish zijn en trots & met medaille naar huis gaan.

Het knopje ging om...

Eigenlijk had ik er verder niet over na gedacht. Mijn lichaam maakte de keuze voor mij. Het knopje ging om, ik maakte vaart. Ik maakte hele harde vaart. Ik was zelf stom verbaasd dat ik zo hard kon lopen zonder dat ik mijn ademhaling niet meer onder controle had. Ik ging lekker. Ik haalde de ene naar de ander in en pas na 2 kilometer had ik even nodig om bij te komen. Ik liep bij kilometer 7 en ik liep lekker.Het ging fijn! Ik zou het toch nog gaan halen. Wat nou stoppen, ik kan dit!

Zo heb ik nog even gelopen tot kilometer 9. Ik had blijkbaar verkeerde sokken aangetrokken. (zo'n paar dat lekker afzakt tot net onder je hak) waardoor ik in een halve kilometer tijd een fikse blaar had gelopen. En toen moest die laatste kilometer nog.

We liepen door de stad, straatje in straatje uit. Elke straat was verlicht met lampjes, gezelligheid, cafe-tjes, muziek en/-of toeschouwers. Wat gaf het een sfeer! Ik heb zelfde zo'n sfeer meegemaakt bij een run. Echt geweldig!

Dat maakte die laatste kilometer echt dragelijk. Door de opgelopen blaar kwam de mentale strijd weer terug. Maar met nog maar 800 meter te gaan vertikte ik het om op te geven. (logisch toch? had jij dat gedaan?) Ik had door de pijn aan m'n hiel helaas niet meer de kracht om de laatste 300 meter een sprint te trekken, maar ik had er vrede mee. Ik kwam alsnog binnen het uur binnen & meer kon ik niet van mijn lichaam verlangen. 

Trots nam ik de medaille in ontvangst en stapte ik weer op de fiets naar huis. Deze medaille zal voor altijd de les zijn dat je meer kan dan je denkt. & dat sommige dingen een psychologisch spelletje met jezelf is en niet meer. Ik heb vandaag even goed kunnen oefenen met de mentale strijd want ik geloof heilig dat als ik -ooit- een marathon ga lopen k dan ook weer te maken krijg met deze strijd. Er is niets mis met alvast wat oefening ;-P

Nu zit ik tieten trots op de bank met een kopie thee met mijn medaille naast mij. Ik ben happy. Ondanks de vele ongemakken op de route. Ik ben blij. Ik heb het toch maar even gedaan. Ik ben dankbaar en trots en ik kan met 100% zekerheid zeggen dat er binnen nu en 2 jaar zeker een marathon gelopen gaat worden. Want wat is hardlopen toch geweldig!